Let’s face it, folks ..

.. the summer is over. We zijn intussen thuis twee dagen thuis en Louisje zit volop met een jetlag, wat me de gelegenheid geeft nog even een berichtje te posten.

Onze Californische zomer zit erop. De laatste dagen van ons verblijf in Petaluma was het nochthans opnieuw zomers warm geworden. Woensdagavond zijn we net voor ons vertrek richting San Francisco met z'n 3'tjes nog even gaan zwemmen. Louise vond het fantastisch en bewees dat ze in die drie maand heel wat bijgeleerd had. Na wat springen in het zwembad en ons enthousiast nat spatten, kroop ze plots op de rand en begon ze naast het zwembad te stappen. "'ot tub, 'ot tub!" en "mama komen!" en ze wandelde richting de hot tub. "Bubbels, mama" kwam er daarna, dus stak ik de pomp van het bubbelbad aan. Voor we terug naar het appartement konden, wou ze ook nog wat zonnen op een ligstoel naast het zwembad (handdoek mooi neerleggen, erop gaan liggen, af en toe van positie veranderen en als ik vroeg of ze mee terug ging "nog nie klaar, mama!").

Woensdag was ook Louise haar laatste dagje in de twos’ class. 's Ochtends hing er een groot blad aan de deur van het klasje “We’ll miss you Louise!” Louise had chocolaatjes mee voor de teachers en uiteraard was het afscheid emotioneel, zoals ze dat gewoon zijn “She is really the cutest little girl! We had such a wonderful time with her” Maar het moet gezegd dat Louise het daar heel erg naar haar zin heeft gehad, dus was het inderdaad wel een beetje jammer dat we moesten vertrekken.

De vlucht terug is vlot verlopen en intussen wonen we dus terug op een bereikbare afstand van vrienden en familie! See you all soon!

Laatste dagen in Berkeley

De research group vergadering is verplaatst naar maandagvoormiddag en omdat ik mijn laatste dergelijke vergadering zeker niet wou missen, ben ik maandag om 7u40 hier vertrokken in de hoop voor 10u in Berkeley aan te komen. Normaal gezien geldt de regel dat je hier best niet voor 9u (of kwart voor 9 ofzo) kunt vertrekken, omdat je je anders toch maar vast rijdt in de file. En dat bleek inderdaad het geval. Ik was nog niet aan de laatste afrit van Petaluma op de US101 of het stond al stil. 4 rijvakken in dezelfde richting stilstaande auto's en ter hoogte van de junction 101-580 zelfs 6 rijvakken! Na heel wat accordeonrijden ben ik uiteindelijk toch om 9u50 in Berkeley aangekomen. Gister dan op het gewone uur vertrokken (8u45) maar dit keer was er een ongeval gebeurd, zodat het me opnieuw bijna 2 uur kostte om in Berkeley te geraken! Eens daar aangekomen is een parkeerplek vinden het volgende probleem. Normaal gezien maak ik gebruik van een parking lot van de universiteit, waar gasten een hele dag kunnen parkeren voor 15 dollar. Maar soms is die parking gereserveerd voor speciale gelegenheden en dan is het aantal alternatieven heel erg beperkt. Op straat zijn er parkeermeters waar je max. 2 uur kunt parkeren. Niet echt praktisch want dan moet je steeds maar weglopen van je werk om geld te gaan bijsteken in de parkeermeter (duurt toch al snel 10 minuutjes..). Een keer 5 minuutjes te laat zijn kostte me vorige week een nieuwe parkeerboete van 30 dollar.
Over het gebrek aan parkeerplaatsen in Berkeley wordt er heel wat geklaagd, maar niet door de groten der aarde. Naast 3 andere meer traditionele types parkeerkaarten voor studenten, staff en faculty members heeft UCberkeley nl. een type parkeerkaarten en -plaatsen speciaal voor Nobelprijswinnaars! That says something, doesn't it?

Alcatraz

Vandaag de laatste uitstap van ons verblijf hier :(.. De ochtend startte eerder fris en bewolkt. Toen we over de Golden Gate reden viel er zelfs een beetje miezerige neerslag. Na een wandeling door Market Street en een uitstekende lunch in de Rotunda op Union Square (niet goedkoop, maar gelukkig staat de dollar aan onze kant..), trokken we naar Pier 33 voor de ferry naar Alcatraz. Intussen was de mist volledig opgetrokken en was het aangenaam warm geworden. We hebben de cell block bezocht en daarna een mondharmonica gekocht voor Louisje in de souverniershop. Ze zal nog wat oefening nodig hebben vooraleer ze er “Tinkle, tinkle little star” of “Baby bumblebee” op kan spelen, maar ze straalde echt toen na heel wat pogingen het eerste geluid klonk!

De terugtocht met de ferry vond ik het mooiste stuk van de uitstap. Enkele witte wolkjes in de verder stralend blauwe lucht, de skyline van San Francisco in de namiddagzon, zicht op Alcatraz vanop zee, de Golden Gate in het tegenlicht en verder heel wat witte zeilbootjes op het glinsterende water…

The world is full of beautiful places

Vorige week naar Berlijn gevlogen. Positieve feedback gekregen over OpEx workshop die we organiseerden en op de conferentie (ECOC2007) ook wat potentiele toekomstige samenwerking besproken rond dit thema. Bovendien blijft de Berlijnse sfeer me elke keer opnieuw zeer goed bevallen. Het was de zeker de moeite van de verplaatsing waard. In Frankfurt had ik net een uur tijd om over te stappen, zodat ik moest lopen tussen 2 terminals. Mijn bagage is daar helaas achtergebleven, maar is intussen terecht (vanochtend hier afgeleverd door FedEx).

Onze laatste dagen hier zijn uiteraard vrij druk: project in Berkeley zo ver mogelijk afwerken, snel nog een aantal dingen bezoeken waar we nog niet eerder geraakt zijn (morgen Alcatraz), valiezen pakken, laatste shopping, … Vanochtend hebben we een zeer efficiente shopping-voormiddag gespendeerd bij de Factory Outlets Village. Louisjes voetjes waren uit alle schoenen die we mee hadden uitgegroeid, zodat dat eigenlijk best wel dringend was.
Louise gebruikt trouwens meer en meer Engelse zinnetjes. Ze zegt al geruime tijd met evenveel overtuiging "No! No!" als ze vroeger "Nee! Nee!" zei. Deze voormiddag zei ze ook "Sit down, mama" als ik naast haar moest komen zitten in de zetel en op het speelplein deelde ze mee "I am going down the slide!". Op de family communication reports van vorige week heb ik gelezen dat Louise met de andere kindjes in de twos’ class herfstversiering heeft gemaakt, over de familie heeft verteld (thema van de maand) en op een bepaalde ochtend naar de regen heeft staan kijken. De eerste regen in maanden is hier echt een evenement.

iPhone en fall semester

De prijs van de iPhone is gezakt van 599 naar 399 dollar. Dat was het gespreksonderwerp van de aflopen week in de Bay Area. Mijn presentatie in de game theory reading group van donderdagnamiddag hebben we afgesloten met de discussie of die prijsdaling nu een teken is dat de verkoop beter of slechter loopt dan gepland. Op Berkeley is de sfeer sinds de start van het academiejaar (“the fall semester” start in de laatste week van augustus) sterk veranderd. Op de campus en in de restaurantjes errond heerst nu een gezellige drukte, overal mensen die je aanspreken enzo. Ook op het graspleintje waar we soms tijdens de lunchpauze gaan zitten, is het nu vaak echt zoeken naar een plekje. De grad students van de Netecon groep zien er trouwens ook al heel wat minder uitgeslapen uit dan tijdens de voorbije zomermaanden..

Gisteren zijn we naar San Francisco geweest met de bedoeling een middagje te gaan shoppen. Eerste bestemming was de Apple Store aan Market Street, waar Steven wat wou gaan spelen met de iPhone. Hij was duidelijk niet de enige met dat idee en het was er dan ook onaangenaam druk. In de andere winkels was het trouwens niet veel beter, zodat onze zin in shopping snel over was. In de plaats hebben we dan een wandeling gemaakt in de buurt van Embarcadero. De oude ferry-terminal is nu een trendy plek in de buurt van het financiele district. Vanochtend hebben we dan een tochtje gemaakt door de Sonoma Valley (wijnstreek hier in de buurt). Aangezien het wat bewolkt was, viel het zicht wat tegen. Vanmiddag was de zon wel weer van de partij en zijn we naar het speelplein om de hoek geweest. Daar was het trouwens zeer druk, er staan picknick-banken en barbecues e.d. en deze namiddag waren er 2 verjaardagsfeestjes aan de gang. Fijn concept: ballonnen aan de picknick-tafels, taart uit wegwerpbordjes, groot speelplein, goed weer, … Iedereen content en je huis blijft proper!

Dit weekend was waarschijnlijk mijn laatste rustige Calfornische weekendje deze zomer. Vrijdagavond vertrek ik immers voor 5 dagen naar Berlijn en het weekend daarna is al ons laatste hier, zodat het waarschijnlijk ook niet echt rustig zal zijn.. Die reis naar Berlijn (conferentie waar ik moeilijk afwezig kan blijven wegens mede-organisator van een workshop) leek me van te voren wel plezant, maar nu begin ik wel wat te vrezen dat het misschien voor een zeer lange jetlag kan zorgen (3 keer 9 uur tijdsverschil overbruggen in een goede 2 weken). Anyway, Berlijn is sowieso 1 van mijn favoriete bestemmingen. En dan kan ik ook eens testen of het Zimt Eis dat ik er vroeger altijd at bij de Australian Ice Cream aan het station van Friederichstrasse de vergelijking kan doorstaan met mijn nieuwe favoriet: Dulche De Leche van Double Rainbow (San Francisco’s Official Ice Cream)

Labor day weekend

Labor day wordt hier op de eerste maandag van september gevierd en betekent dus een lang weekend. Het wordt ook wel beschouwd als het laatste weekend van de zomer, maar aangezien ik vorige week nog iemand stellig hoorde beweren dat het hier niet regent voor november hoop ik dat dat nog zal meevallen..

Wij hebben dit weekend de Amerikaanse traditie gevolgd door er een weekendje op uit te trekken en het was natuurlijk ook de bedoeling om de verjaardag van Louise te vieren. Zaterdag zijn we eerst naar de San Francisco Zoo geweest. Er waren zeer veel kindjes en Louisje vond het super “Nog giraf zien!”. Daarna naar Milpitas gereden, waar we wat gezwommen/ge-hot-tubd hebben aan ons hotel. ‘s Avonds dan nog een wandeling gemaakt en iets gaan eten in San Jose. Daar zaten we in het hart van Silicon Valley (de South Bay), wat toch nog net iets impressionanter is wat dichtheid van high-tech bedrijven betreft dan de North Bay die we intussen gewoon zijn.

Zondag (Louisjes verjaardag, Hip hip hooray!) trokken we naar Monterey voor een wandeling langs Cannery Row (waar in de jaren ‘40 tonnen sardines werden ingeblikt). Zeeleeuwen gezien en zeer lekkere krab en andere vis gegeten op een terras met uitzicht over de oceaan. Cannery Row deed me wat denken aan Fisherman’s Wharf in San Francisco, ook veel toeristen en een misschien een beetje te netjes gerenoveerd, maar best een gezellige drukte. Daarna reden we naar Big Sur, de kuststrook ten zuiden van San Francisco die met een scenic route langs de oceaankust wat gelijkaardig is aan de trip naar Jenner en Ford Ross die we in 1 van onze eerste weekends hier hebben gemaakt. Big Sur was drukker en het uitzicht leek me ook iets minder dramatisch dan bij de kust van Jenner (maar het is ook goed mogelijk dat we gewoon wat verwend raken na al dat moois hier). Wel zeer idyllisch was het verlaten strandje met waterval (ok, watervalletje, echt veel water stroomde er niet) die in de oceaan terecht komt. ’s Avonds verbleven we in Salinas, wat een eerder troosteloze indruk op me maakte (enkel maar bevestigd door het motto “Nobody can finish his plate” wat op de menukaart stond en overgens perfect paste bij de omvang van de ober in Margie’s Diner waar we‘s avonds snel iets hebben gegeten).

Maandagochtend werd me dan duidelijk dat we in het hart van het Californische landbouwgebied waren beland. Overal artisjokken, aardbeien en veel kleurrijke landarbeiders op de velden. We reden verder naar Sante Cruz, waar we aan de Boardwalk in alweer een totaal andere Californische sfeer aankwamen. Een pretpark op de dijk, maar dan wel met een beetje een retro-look en uitzicht op een prachtige zandstrand en de oceaan. Ik ben helemaal geen pretpark-kind-of-person, maar deze setting en de 80’s muziek die door de luidsprekers klonk, allemaal overgoten door een stralende Californische zon, was best cool. Steven testte de Giant Dipper uit (roller coaster) en Louise had heel veel pret in verschillende versies van de merry-go-round voor 2-jarigen. In de late namiddag trokken we terug huiswaarts, waar we ‘s avonds (weliswaar een dag te laat) verjaardagstaart aten. “Yummie, yummie,..” zei Louise, die toch al enkele Engelse woordjes heeft opgepikt.

Twos' room

Zondag wordt Louisje 2 jaar. Op zich al een belangrijke gebeurtenis natuurlijk, maar het is meer dan dat. In de daycare betekent het ook dat ze overgaat van de "toddler room" naar de "twos' room". Nieuw klasje, nieuwe teachers, nieuwe vriendjes, nieuwe gewoontes, ... Samen met een vriendinnetje van dezelfde leeftijd, heeft Louise die transitie naar het nieuwe klasje vandaag al gemaakt (na de voorbije dagen telkens enkele uurtjes wennen in het nieuwe klasje). Louise vindt het allemaal super. Allemaal nieuw speelgoed, andere liedjes zingen, nieuwe dansjes leren, ...

Ik mocht vanmorgen dan ook het emotionele afscheid van de teachers van de toddler room meemaken "Oh, it was so nice having your daughter here. She's such a cute little girl! It's amazing!" Daarna de kennismaking met de al even enthousiaste nieuwe teachers en toen kon ik de praktische gevolgen van de nieuwe klas ontdekken: lagere kostprijs (!), enkel lunch moet nog worden meegegeven ("morning snack" en "afternoon snack" niet meer), nieuwe formulieren voor de "family communication" en er wordt nu ook thematisch gewerkt "The curriculum for this month is: Me and my family". Amazing...

Reisverslag, appendix

Ik wou nog even zeggen dat onze rondreis waarover ik het eerder had, ook bijzonder leuk was door de aanwezigheid van onze 4 reisgezellen (die je op de foto ziet net voor ze in het vliegtuig stappen om over de Grand Canyon te vliegen). Hoewel dat in het verslag misschien impliciet al duidelijk was, mag het ook eens expliciet gezegd worden: bedankt Sara, Maarten, Annelies en Benjamin voor het fijne gezelschap!

Houdbaarheidsdatum van yoghurtjes

Om de 1 of ander reden zijn we er dit weekend niet in geslaagd naar de supermarkt te gaan om de wekelijkse boodschappen. Dus heb ik dat vanavond maar gedaan (supermarkten zijn hier tot 21u open, makkelijk). En daar deed ik een schokkende vaststelling: de yoghurtjes die ik kocht blijven goed tot 28 september en dat is de dag dat we terug in Belgie zijn! Dat moet zeker betekenen dat ons verblijf hier een laatste fase ingaat. En dat terwijl we nog een zeer indrukwekkende lijst van bezienswaardigheden af te werken hebben en we echt gehecht aan het worden zijn aan het goede weer en het zwembad (om van mijn Starbucks white chocolate mocha frappuccino verslaving maar te zwijgen).

Misschien moeten we ons maar een villa in de Californische heuvels aanschaffen i.p.v. verder te wroeten in de renovatie van onze Gentse stadswoning? Veel huizen hebben hier zwembad, hot tub, vaste barbecue in de tuin en een Amerikaans vlag naast de voordeur (ok, over dat laatste valt te praten..). In een dergelijk huis zijn we dit weekend trouwens naar een pool party. Amerikaans concept voor de invulling van een luie zondagnamiddag. Eerst wat zwemmen, hot tub'en, waterpolo/waterbasket spelen, ... Daarna barbecue: "Grab a bun and come get a burger", maar zeg niet zomaar hot dogs en burgers tegen een keuze uit chicken, spicy of regular hot dogs en burgers met zeker 4 verschillende soorten kaas erop...

Santa Rosa air show

Na negen jaar samenleven met een piloot, moest het er een keer van komen. Zondag mijn eerste airshow meegemaakt. Best spectaculair om te zien, naast een aantal “static displays” (ik heb wat jargon geleerd) was er ook de show zelf waar enkele vliegtuigen wat stuntvliegen deden op bijpassende muziek. Een enthousiaste presentator zorgde voor heel wat commentaar “These planes have helped securing the freedom of our nation” en het bleek een echte familie-happening te zijn. Louise vond het allemaal zeer fijn “Nog vliegtuigen kijken”, tot de F16 op het toneel kwam. Dat ding zorgde natuurlijk voor zeer veel lawaai, net op het tijdstip dat ze normaal gezien haar middagdutje doet. Toen hebben we maar besloten om het voor bekeken te houden. Een verstandige keuze, denk ik, want de volgende ochtend vertelde Louisje nog steeds “Vliegtuigen kijken, veel lawaai, oortjes pijn”. Toch denk ik dat Steven haar heeft weten te converteren tot een beginnende vliegtuigfanaat die in de toekomst misschien wel nog airshows zal willen gaan bekijken..

Reisverslag, at last!

Pas vandaag tijd gevonden om eindelijk een verslagje van onze reis te sturen. Sorry daarvoor. Eerst wat opruimen na onze reis, dan frigo defect zodat we enkele dagen op restaurant-eten aangewezen waren, defecte frigo na 3 dagen heen en weer telefoneren hersteld geraakt (uiteindelijk bleek dat de klusjesman van ons appartementscomplex het wisselstuk liggen had en het in een kwartiertje kon fixen, op zondagnamiddag), vandaag was ik dan aan de buurt om een hoofdstuk voor te stellen in de game theory reading group (presentatie heeft me toch enkele dagen voorbereiding gekost), … Maar ok, hieronder dus het verslag.

De eerste dag van de trip was het in feite enkel de bedoeling om wat afstand af te leggen richting onze eerste bestemming, nl. Yosemite. De reis begon via de mij zeer bekende weg naar Berkeley, daarna hebben we meteen een trend gezet door een fijne picknick te houden in een parkje en in de loop van de namiddag wist Steven de reisroute zo te leiden dat we plots zeerdichtbij de castle air force base passeerden: vliegtuigmuseum in open lucht (in dit geval dus in de brandende zon), maar wel een leuke afwisseling voor de lange tijd in de auto (een Chrysler mini-van trouwens, die net plaats bood aan 7 personen en onze baggage). ‘s Avonds geslapen in Mariposa in de Super 8, waar de enige 2 fatsoenlijke restaurants volgeboekt bleken en we dus aangewezen waren op een eerder bedenkelijk uitziende Mexicaan (meteen nog een trend gezet), maar het eten was wel ok.

Het eerste nationale park was Yosemite, waar zeer mooie rotsen te zien waren en ook enkele sequoia’s. Ik vond het achteraf gezien het park dat het meest Europese gevoel gaf. Het is een echte topattractie, zodat het er wel redelijk druk was. We (of beter enkelen onder ons: Steven, Annelies en Louise) hebben er gezwommen in de rivier en het was zeer gezellig. Enige tegenvaller was de wandeling naar de watervallen, waar wegens de zomerse droogte geen water te zien was. ‘s Avonds doorgereden naar Lone Pine, waar de pas lang na zonsondergang aangekomen zijn. Het duurde dus tot de volgende ochtend voor we konden zien dat we in een echt Western dorpje waren aangekomen in de High Sierra. Zeer mooi!


Ons tweede park was totaal iets anders: Death Valley. De woestijn dus. Borden langs de weg raadden aan om de airco uit te schakelen, zodat de motor van de auto niet oververhit zou raken, maar aangezien de buitenthermometer van onze auto op een bepaald moment 51 graden Celsius aangaf, hebben we dat advies toch maar heel af en toe gevolgd! Hoewel het dus echt niet te doen was om bij deze temperaturen langer dan 10 min aan een stuk uit de auto te blijven (onze kortste picknick ooit), hebben we toch enkele fenomenale dingen gezien, zoals Zabriskie point, painter’s pallet, sand dunes, … Ik vond dit het meest spectaculaire park, maar Louise vond het maar niks. Toen we haar bij Badwater even uit de auto haalden (ik schat een minuut of 2), begon ze meteen “Koud! Koud!” te roepen. Ze wou terug naar de auto met airco, wat we haar de rest van de dag dan maar gegund hebben.

‘s Avonds trokken we naar Las Vegas waar we een nacht verbleven in Excalibur. Na het grote niks van de woestijn vond ik een avondje uit wel een fijn idee, maar dat bleek een tegenvaller. Ik snap in feite niet wat men zo leuk vindt aan Vegas. Mensen die de hele avond naar een gokmachine zitten te staren, is eigenlijk gewoon zielig om te zien. Maar goed, een avondwandeling langs de strip (hoofdstraat met de belangrijkste hotels en dus casino’s) moet je wel eens meegemaakt hebben.

De volgende dag was er verbindingsdag gepland, waarbij we ons in essentie enkel maar naar de volgende bestemming moesten begeven. Dit gaf ons wat tijd om even “off the beaten track” te gaan, t.t.z. eens een park doen dat niet tot de top-10 van nationale parken behoort. We zijn naar het Valley of Fire state park geweest. Een openbaring, met Indianen-tekeningen en petrified trees. Maar wel warm, zodat we daarna besloten een plekje te zoeken om wat af te koelen. Dit werd lake mead, waar we een idyllisch strandje vonden (parking was er uiteraard niet, eerder een soort dirt road ernaartoe en dan de auto achterlaten op de rots). Eén van de hoogtepunten van de reis. Na het zwemmen kregen we honger en toen we terug de bewoonde wereld bereikten, zagen we net op tijd de grote M opduiken aan de horizon. Het werd onze eerste (en gelukkig ook enige) McDonalds drive through. Frietjes en cola in de auto, terwijl we door onze eerste (en niet enige) thunder storm reden. ‘s Avonds geslapen in Hurricane in de Travelodge.

Daarna richting Zion canyon, waar we de bus moesten nemen om de canyon te bezichtigen “There is no eating or drinking aboard this bus, except for water and we advice you to drink plenty of that” (wat sowieso trouwens een goede raad was voor de hele reis, want het bleef zeer warm). Weeping rock is absoluut de moeite, maar zo goed als onmogelijk te fotograferen. Op het eind nog een stukje te voet naar het smallere stuk van de canyon, maar een grotere wandeling zat er die dag niet in. ‘s Avonds geslapen in een motel in Tropic, waar (zoals in de meeste dorpjes waar we verbleven) exact 2 restaurants waren en er ‘s avonds absoluut niks te beleven was. Het enige wat er ‘s avonds nog te krijgen was, was water, cola of veel te zoete fruitsap uit een automaat..

De volgende morgen stond sunrise in Bryce op het programma. Aangezien we net op tijd bedachten dat Louisje een pakketreis naar een resort met zwembad, een regelmatig schema van zwemmen, speelplein en middagdutje en eten op vaste tijdstippen waarschijnlijk net zo plezant had gevonden als wij onze rondreis, besloot ik met Louise te blijven slapen terwijl de anderen naar de zonsopgang trokken. Daarna op het gemak ontbeten en Louise wat laten spelen op de trampoline en het speelpleintje van het motel. Daarna nog eens naar de highlights van Bryce bij daglicht. Een tweede thunder storm kwam opzetten, dus trokken we verder naar Torrey. De Days Inn waar we verbleven, had een zwembad en een hot tub en er was een tankstation met winkeltje waar we zelfs iets te drinken konden kopen.

Van daar uit bezochten we de volgende dag Capitol Reef. Mooi, maar bij Louise begon de vermoeidheid toch een beetje te spelen, zodat we het die dag rustig hielden. Annelies en Sara bleven bij Louise, de rest van het gezelschap maakte een wandeling in de Great Wash, zeer mooie canyon en zeer rustig. ‘s Avonds zijn we dan in Moab aangekomen, het eerste stadje van enige betekenis sinds Vegas. Daar verbleven we 2 dagen in de Days Inn.

De volgende dag stond er een rafting op het programma (terwijl Louise en ik het rustig aan deden op het lokale speelplein) en ‘s avonds hebben we Arches bezocht. Aangezien dat een klein en populair park is, was dat waarschijnlijk ook een goede timing, want het was er redelijk rustig. ‘s Avonds een fijne picknick bij zonsondergang en nadat het donker was geworden even opwinding omdat we een beer dachten te zien, maar het bleek uiteindelijk een gewone koe te zijn..

Daarna Canyonlands met een wandeling op de rim, wat voor zeer mooie beelden zorgde. ‘s Avonds verbleven we in de Super 8 in Blending. Troosteloos dorpje in the middle of nowhere. Tot overmaat van ramp was de hot tub in het motel buiten werking en bleken de wasmachine en droogkast toch niet van de beste kwaliteit. Maar niet getreurd, er was wireless access en we spendeerden de avond met kwissen.

De dag erna Gooseneck state park en dan richting Monument Valley. Foto’s zoals de postkaartjes of eerder de sigarettenreclame, maar zeker de moeite om eens in het echt te zien. Daarna opnieuw een rit door het grote niks. Net op tijd passeerden we een dorpje met een tankstation (waar ze trots aankondigden date er in de 4 windstreken geen enkel ander dorpje was op minder dan 80 mijl). Van daar uit even verkeerd gereden, maar ‘s avonds toch aangekomen in Chinly in de Best Western. De regen maakte het uitzicht van de lokale supermarkt met honden op de parking alleen maar nog troostelozer. We lieten het in een nieuwe kwisavond echter niet aan ons hart komen.

Onze volgende afspraak in Indianenland was Canyon de Chelley, waar we de geplande wandeling niet konden doen omdat het pad was afgesloten wegens onder water (na de regenbui van de vorige dag). Dan trokken we naar de Hopi mesa’s waar een Indianen-gemeenschap leeft, die het niet toeliet om foto’s te nemen. Ik vond het wel vreemd dat die mensen met een 200-tal boven op een berg blijven wonen, waar er nagenoeg geen voorzieningen zijn en volgens mij ook weinig te beleven is (al heb ik de Indianen-rituelen waar onze gids het over had uiteraard niet meegemaakt). ‘s Avonds reden we naar Flagstaff, een stadje van redelijke grootte, waar we zelfs wijn vonden in de supermarkt en ‘s avonds een spelletje Hints speelden.

Het laatste nationale park was de Grand Canyon. Na een wandeling op de rim en een drankje op een terrasje in de schaduw raakte onze camera zoek, zodat we geen foto’s konden nemen van de vlucht over de Canyon ‘s avonds. Gelukkig waren er nog camera’s zodat er toch beelden van zijn! Nog meer geluk de volgende dag toen Annelies met Louise iets ging drinken op hetzelfde terras als de dag ervoor (terwijl de anderen een wandeling maakten in de Canyon naar beneden) en onze camera daar door een ober was gevonden! De wandeling in de Canyon was uiteraard maar kort, maar lijkt wel de moeite om eens voor terug te komen en er dan twee dagen aan te besteden (1 dag dalen en 1 dag stijgen).

Na de Grand Canyon waren we een 12-tal uur en dus een dagje rijden van onze Californische woonst verwijderd. Hier terug aangekomen, hebben we nog twee dagen gespendeerd in en rond San Francisco. De eerste dag een zeer mooie en rustige barbecue aan de Marin Headlands (met zicht op de Golden Gate) en daarna een deel van het gezelschap (incl. mijn zus) een wandeling in de Headlands en een ander deel (incl. mezelf) naar de stad voor een ritje over Lombard Street en een wandeling langs Fisherman’s Wharf. ‘s Avonds ontstond er bijna een zusterlijk conflict toen we meer dan een half uur te laat op de afspraak waren om de wandelaars terug op te pikken, rekening houdend met het feit dat het hier ‘s avonds serieus afkoelt, redelijk vroeg donker wordt en er bovendien ook nog mountain lions wonen in de Headlands (en de wandelaars zeker nog de geur van de barbecue in hun kleren droegen) niet volledig onbegrijpelijk… De laatste dag hebben we het dan maar rustig en in 1 groep gehouden en zijn we lekker Italiaans gaan eten in North Beach. We waren eraan toe!

Meer foto’s van vooral zeer mooie natuur te midden van het grote niks zijn hieronder te zien.

Reis voorbij :(

De voorbije twee weken zijn we op rondreis geweest langs een aantal nationale parken in het Zuid-Westen van de US. Zeer mooi, zeer gezellig (dankzij onze 4 Belgische reisgezellen) en er hoort een redelijk lang reisverslag bij, maar dat zal voor een andere keer zijn. Hetgeen ik wel al kwijt moet, is dat het eten echt een tegenvaller was (hamburgerketens, steaks houses en af en toe een Mexicaan). Dat is dan ook de enige reden waarom ik zowaar blij ben om hier terug te zijn!

Zondagochtend om 3u onze reisgenoten terug naar de luchthaven gebracht, zodat we nu terug met ons 3tjes zijn en het leven hier weer zijn gewone gangetje gaat. Louise terug naar de creche (waar ze nu volledig Engelstalige liedjes zoals "Old Mc Donald had a farm" zelf zingt) en Steven weer naar de Alcatel vestiging. Ik ben gisteren naar Berkeley geweest (overgens met een nieuwe huurauto: een rode Pontiac G6) en heb vandaag thuis gewerkt. Een Californische thuiswerkdag kan ik trouwens iedereen aanraden. Ik ben 40 min gaan fitnessen in de fitnesszaal die bij het appartement hoort en heb enkele (12 om precies te zijn) baantjes gezwommen in ons zwembad. 12 baantjes in een zwembad van niet bepaald Olympische afmetingen is inderdaad helemaal niet zoveel, maar aangezien ik niet zo heel lang geleden nog verklaard heb dat ik nooit meer zou zwemmen als ik niet in het water zou vallen, vond ik het toch niet slecht. Daarna uiteraard nog even in de hot tub gezeten om te bekomen van de inspanning :) Verder ook wat gelezen in Fudenberg's Game Theory boek (is weer eens iets anders dan de Life and Style die we de voorbije weken in de auto hebben gelezen tegen de verveling en waarin vooral uitgebreid bericht werd over het leven van de familie Jolie-Pitt). Nadat ik Louise was gaan ophalen in de creche ben ik dan met haar nog naar de Starbucks geweest, waar we ons met een chocomelkje voor haar een frappuccino voor mij op het terras hebben gezet. Je ziet dat ik de overgang tussen verlof en werkweek niet te bruusk heb laten verlopen..

Research dag in Cory Hall

Vandaag interessante dag voor mij in Berkeley. Fijne meeting gehad over economische modellering van telecomproblemen. Een typische informele research meeting in Cory Hall verloopt trouwens als volgt. Je spreekt een tijdstip en vergaderzaal af. Vervolgens kom je 10 min na het afgesproken uur bij die vergaderzaal aan 'Berkeley time'. Daarna zegt de organisator van de meeting "Let's go for a coffee first". Vervolgens wandel je vanaf de plaats van afspraak naar buiten, richting 'Brewed Awakenings' (een Starbucks lookalike, die op enkele minuutjes van de Cory Hall ligt). Daar aangekomen bestel je koffie/thee/chocomelk "to go" (dat betekent: ik bestel wat ik wil, de locals moeten meestal niet eens zeggen wat ze willen want het zijn allemaal vaste klanten) en dan stap je met je drankje terug richting Cory Hall. Onderweg bespreek je uiteraard technische dingen. Als je een flard van een gesprek opvangt in Berkeley (op straat, in een restaurant, cafe, parkeergarage,..) is het altijd technisch. Mensen die een boekje staan te lezen aan de bushalte lezen overgens ook geen tijdschriftje (JSAC zou misschien nog kunnen..), maar eerder iets met als titel 'Partial Differential Equations'. Terug aangekomen in Cory Hall wordt de topic van de vergadering dan verder besproken. Invalshoeken kun heel uiteenlopend zijn, maar de vergaderingen zijn altijd redelijk diepgaand en de deelnemers contribueren zeer actief aan de vergadering.

Berkeley is een echte magneet voor allerhande onderzoekers, die er komen vergaderen, samenwerken, enz. Heel veel mensen die je daar ontmoet zijn in feite aan een andere universiteit verbonden en hebben in de meeste gevallen niet eens een bureau in Berkeley, maar ze zijn er wel constant. Ze ontmoeten andere onderzoekers en spenderen hun dagen o.a. in de Brewed Awakenings. Fascinerend om te zien!

Marin Headlands

Geen Gentse Feesten hier, helaas. Geen avondje uit dus, maar een rustig “All-American family” weekend. Gisteren naar de Marin Headlands geweest, een Nationaal Park dat uitkijkt op de Golden Gate. Er was een aangename oceaanbries (het gevolg van een uitzonderlijke mooie dag in San Francisco vermoedelijk, want de wind in de Headlands kan blijkbaar zeer koud en onaangenaam zijn). We hebben eerst gepicknickt op een fijne picknickplek bij het visitorcenter (de ultieme picknickplek met zicht op de Gate hebben we pas daarna ontdekt, moeten we zeker uittesten als we straks bezoekers hebben…) en hebben daarna een mooie wandeling gemaakt langs de Rodeo lagoon, de zee en een versterking in de duinen uit WOII.

We hebben intussen een patroon gevonden in anderhalf uur durende wandelingen met Louise. Ze begint de tocht in de draagtas bij Steven op de rug en ze kijkt daarbij zeer geïnteresseerd overal in het rond (deze keer onder andere naar de vele vogels en ook naar de surfers in de zee). Na verloop van tijd krijgt ze daar genoeg van en dan stapt ze een stukje zelf. De richting kiest ze daarbij ook af en toe zelf, deze keer wou ze steeds terug naar een stukje op de duin waar je een goed zicht had op de surfers. Na een tijdje stappen wordt ze dan moe (want geen middagslaapje gehad) en hoe meer moe, hoe minder zin om op onze suggestie in te gaan om nog een stukje in de rugzak te zitten. Na een enig aandringen belandt ze uiteindelijk toch terug in de draagtas (deze keer met de belofte dat ze ter afwisseling bij mij op de rug mocht) en kort daarna valt ze dan in slaap. Dus beste mede-reizigers voor de komende 2 weken (Sara, Maarten, Annelies en Benjamin, met wie we vanaf vrijdag 2 weken op rondreis trekken), het goede nieuws is dus dat het perfect mogelijk is met Louise een fijne wandeling te doen!

Vandaag zondag zijn we thuis gebleven. Na het gebruikelijke skype-uurtje met het thuisfront op een weekendochtend, naar het speelplein geweest, gaan shoppen (alle winkels zijn hier op zondag open, zeer praktisch) en in de namiddag een beetje geluierd bij het zwembad. Tijd om te poetsen moesten we gelukkig niet meer incalculeren, want we hebben woensdag tot onze grote vreugde ontdekt dat de huur van het appartement een wekelijkse poetsbeurt omvat (dankuwel Alcatel!). Morgen werken en ‘s avonds inpakken voor onze reis, want dinsdag komen zus en Maarten al aan.

Zwembad 'sloten

“Mama, zwembad ‘sloten, nie leuk!” zei Louise toen ik vanavond thuis kwam. Een grote teleurstelling uiteraard. Louise had nadat ze uit de crèche thuis was gekomen haar badpak aangetrokken en stond daarna, met haar zwemband in de arm, samen met haar papa voor de gesloten poort van het zwembad. Vader en dochter waren dan maar wat gaan golfen in de living van ons appartement.

Zondag waren we nl. naar de Petaluma Premium Outlet Village geweest (een Disneyland-stijl dorpje met verschillende winkels, enkele restaurantjes, een speelplein en enkele palmbomen in het midden) en daar hebben we wat speelgoed gekocht voor Louise als compensatie voor het feit dat we de grote stukken van haar speelgoed in België hebben moeten achterlaten. We hebben o.a. een loopfietsje en een golfset gekocht. De golfset bestaat uit 3 clubs, 3 balletjes, 2 holes en een echte golftas, die ze trots over haar schouder kan dragen. Ook het slaan tegen de balletjes begint al wat te lukken (waar de holes precies voor dienen is echter nog niet helemaal duidelijk).

In het “family communication” document, dat Louise elke avond meekrijgt bij de crèche wordt meestal gemeld dat Louise “had a lot of fun and sang songs during circle time”. Circle time is het groepsmoment om 10u ‘s ochtends waar alle kindjes in een kring gaan zitten en enkele liedjes zingen en dan wat praten met elkaar en met de begeleidsters. Dit gaat dan onder andere over de vormen en kleuren die in het lokaal aanwezig zijn. Veronica (1 van de begeleidsters van Louise haar klasje) vertelde me vanochtend nog dat Louise de laatste tijd meer en meer met hen praat. Wel in het Nederlands, maar dat deert niet echt iemand. De enige keer dat er een communicatieprobleem was, was toen Louise in het begin van de week haar vingers tussen de deur had gestoken in de crèche en “to hurt” niet voorkwam op mijn vertalende briefje. In het “ouch report” dat we die avond meekregen, was er melding gemaakt van dit voorval (compleet met tijdstip van het gebeuren) en bij behandeling stond er “we applied ice and gave a lot of hugs”. Je ziet: er wordt goed voor haar gezorgd!

Vandaag donderdag dus was er voor mij weer reading group meeting i.v.m. game theory in Berkeley. Daarna was er dan de wekelijkse research group meeting van de NetEcon groep (die normaal op vrijdag plaats vindt, maar deze keer dus niet) en waar ik een presentatie mocht geven over mijn werk rond techno-economische aspecten van netwerkplanning. UC Berkeley is uiteraard een kritisch publiek, er werden een aantal suggesties gedaan voor uitbreidingen aan de studies die ik heb geprestenteerd. Meteen enkele ideeën voor future work dus..

Lassen volcanic parc

Dit weekend naar Lassen volcanic national park geweest. Gezien dat toch wel een uur of 4 rijden hier vandaan ligt, zijn we vrijdagavond rond 8 uur vertrokken (met het idee dat Louise dan wel de hele weg zou slapen, wat slechts zeer gedeeltelijk het geval bleek te zijn). Na een overnachting in de Days Inn in Red Bluff (moest eigenlijk de Comfort Inn zijn, maar daar zal ik niet verder over uitwijden) zijn we zaterdagochtend dan naar het park gereden en daar uiteindelijk in de loop van de voormiddag (na enkele omwegen en het kopen van een degelijke wegenkaart) aangekomen. Slapende vulkaan, fascinerend. We hebben 1 van de kortere wandelingen uitgekozen (van zo'n anderhalf uur, naar Bumpass' hell), de foto's vind je hieronder. De grotere wandelingen zijn ongetwijfeld ook zeer de moeite als je niet de hele weg een lieve kleine schat moet dragen die dan af en toe haar tutje, haar pop of een schoen laat vallen (gelukkig viel er niks in de zwavelput, maar steeds op het wandelpad en meestal was er wel een behulpzame Amerikaanse moeder of een kindje die het gevallen object al kwam terugbrengen nog voor we hadden opgemerkt dat we het kwijt waren). Het weer was zeer goed. In Lassen park was het echt aangenaam: stralende zon met een zachte koele bries en zeer menselijke temperaturen (dankzij de hoogte). De reis ernaartoe was echt een reis door een uitgestrekte dorre vlakte met helemaal niks, behalve de brandende zon..

And how about work?

De situatie m.b.t woon-werkverkeer is hier min of meer omgekeerd als die van thuis. De opvang van Louise is 2 minuten rijden van de Alcatel-vestiging, terwijl Berkeley op ongeveer een uur rijden hier vandaan ligt (mits vlot verkeer). Belangrijk verschil is wel dat we hier geen fiets hebben, maar wel 2 auto’s. Louise wordt dus met de auto naar de crèche gebracht (meestal door mij). Steven gaat haar ‘s avonds ophalen, wat betekent dat ik in tegenstelling tot in Gent niet om 17u45 snel op mijn fiets moet springen om nog op tijd in de crèche te zijn, maar gerust hetgeen ik mee bezig was kan afwerken of nog even blijven praten met enkele collega’s (wat ook niet altijd een goed idee is, want dinsdag kwam ik daardoor pas een kwartier na het verlopen van mijn parkeerticket in de parkeergaraga aan en lag er daarom een boete van 40 dollar op me te wachten :-(). Daarna moet ik uiteraard hopen op vlot verkeer en mijn tijd uitzitten in de auto. Maar in mijn goudkleurige Chevrolet met een goed muziekje en het uitzicht dat o.a. ter hoogte van Richmond bridge fenomenaal is, klaag ik helemaal niet.

UC Berkeley is trouwens ook een zeer interessante plek en een bezienswaardigheid op zich, zoals je op de foto’s kunt zien. De “Networks and Economics” onderzoeksgroep is gevestigd in de Cory Hall, het gebouw waar je op de foto de brandweerwagen voor ziet staan, aangezien het gebouw vandaag ontruimd werd nadat er iets in brand was gevlogen in het lab. Het onderzoek in de “Networks and Economics” groep ligt in de lijn van het geen we binnen de techno-economische groep van IBCN doen, maar de aanpak is redelijk verschillend. Waar we in Gent vaak op praktische cases werken, wordt hier zeer theoretisch gewerkt, o.a. via game theory. In dat verband is er op donderdag (zoals vandaag dus) een reading group meeting voor het lezen van het boek “Game Theory” van Fudenberg en Tirole, waarbij om beurt iemand een hoofdstuk voorstelt.

Van de Alcatel-vestiging in Petaluma heb ik geen foto’s genomen, omdat die er helemaal niet zo interessant uitziet als de campus in Berkeley. Wat Steven daar precies uitvoert is me ook niet altijd even duidelijk, maar hij lijkt het wel naar zijn zin te hebben en behalve de uren van zijn telefoonconferenties die hij van thuis uitvoert (hier om 6 uur ‘s ochtends met Madrid en Antwerpen i.p.v. in Gent om 11u ‘s avonds met Petaluma) lijkt het mij nogal in de lijn te liggen van hetgeen hij in Antwerpen doet.

Intussen is het al donderdagavond en hebben we nog geen idee waar we dit weekend eens naartoe zouden trekken. Het begint toch langzamerhand tijd dat we daar eens aan gaan denken, zodat ik de volgende keer weer iets te vertellen heb.

Downtown Petaluma

Voor diegene onder jullie die wel eens willen weten in welke provinciestad we nu in feite beland zijn, hebben we enkele foto's genomen van het historische centrum van Petaluma. Historisch is natuurlijk een relatief begrip, maar het kleine centrum heeft wel enige charme en ook wel wat vergane glorie uit een industrieel verleden. Geinteresseerden verwijs ik naar de website van het Petaluma visitor center.



Vandaag hebben we de dag trouwens in en rond ons appartement en het bijhorende zwembad doorgebracht. Een zondag thuis in Petaluma is echt wel rustig, maar misschien is een zondag thuis in Gent dat ook wel (moeten we bij gelegenheid eens proberen..).

San Francisco

Louise is al volledig van haar jetlag verlost wat betekent dat we hier op hetzelfde ritme leven als thuis, we zijn vroeg wakker met andere woorden. Geen probleem: dat geeft meer tijd voor een daguitstap. Gisteren zijn we naar San Francisco getrokken. Na een rit over de Golden Gate die volledig in de mist gehuld was, hebben we ons in de buurt van Fort Mason geparkeerd en dan een wandeling gemaakt langs Ghiradelli square, de Jeremiah O'Brien (liberty ship) en dan naar Pier 39. Daarna dan met de cable car naar Market Street.

Aangezien Steven net heeft uitgevist hoe je rechtstreeks naar Picasa albums kunt linken als slideshow, geeft ik hieronder de volledige slideshow van onze foto's van gisteren weer. Zoals je op de foto's kunt zien sleept Louisje haar popje echt overal mee..

Eerste week in Petaluma

Intussen wonen we al een weekje in California en heb ik toch maar beslist met een blog te beginnen. Eerste even zeggen dat er heel wat foto's te vinden zijn hier. Slechts enkele ervan zal ik hier weergeven..

OK, let's get started. Onze vlucht vorige week is vlot verlopen. Net voor de recente aanslagen in Engeland, zodat we nog geen last hadden van versterkte veiligheidsprocedure. Joris bracht is in de vroege uurtjes naar de luchthaven en daar konden we dan aan onze trip naar California beginnen. Toegelaten hoeveelheden bagage voor de States zijn heel wat hoger dan voor andere vluchten, zodat onze 5 stukken bagage, waarvan een aantal van over de 20 kg elk geen probleem vonden. Na kort vluchtje naar Schiphol, was Louise al volledig gefascineerd door de luchthaven en de rest van de reis verliep dan ook vlot. Louise heeft op de vlucht AMS-SFO weinig geslapen maar ze heeft wat gespeeld en rondgelopen in het vliegtuig en leek het allemaal wel ok te vinden. Daarna zijn we (met onze 2 huurauto's) van de luchthaven van San Francisco naar Petaluma gereden, waar we de eerste dagen op hotel hebben verbleven.

Zondag zijn we meteen goed begonnen met een uitstapje naar Point Reyes.

Woensdag was het hier dan Independance Day en dus verlof. We zijn toen naar de Russian River en naar Jenner gereden. Maar spectaculaire kusten dus. Op de foto zie je de plek waar de Russian River in de oceaan stroomt en waar er heel wat zeeleeuwen zaten. We hebben er gepicnict aan het Fort Ross. Voor de "4th of July" waren er veel mensen die op het idee van een picnic waren gekomen en het was best gezellig.

Later op die dag zijn we dan naar ons appartementje verhuisd. Dit valt zeer goed mee en Louise voelt zich al volledig thuis, ze lijkt zich geen zorgen te maken over de afstand tot Belgie (de eerste dag was Steven wat bagage uit de auto gaan halen en belde toen bij terug was aan de voordeur en Louise riep toen enthousiast "Oma!"). In echte 'Melrose Place -stijl' hoort er bij ons appartementcomplex een zwembad. Louise is er zeer enthousiast over. Bij het binnenrijden van het complex kom je meteen voorbij het zwembad en dan begint Louise altijd ongeduldig "zwembroek aan!" te roepen.

In de creche heeft ze het ook naar haar zin. Donderdag en vrijdag is ze voor het eerste 2 volledige dagen geweest (maandag en dinsdag was ik met haar wat gaan wennen). Ik heb de twee begeleidster Charlene en Veronica een vertalende woordenlijst gegeven die Louisje haar meestgebruikte woordjes bevat en enkele ochtend moet ik de uitspraak van enkele woordjes herhalen, maar de communicatie nog redelijk goed te verlopen. Met de kindjes onder elkaar is het sowieso geen probleem, Louise speelt met de kindjes en trekt er zich niks van aan dat hetgeen zij brabbelen eigenlijk een andere taal is dan hetgeen Louise gewoon is. Bovendien is het klimaat hier beter dan bij ons (Californian summer..) zodat de kindjes veel buiten spelen (er is een ruim grasveldje bij de creche met glijbaantjes en autootjes en speelhuisjes enzo) en op vrijdag worden er altijd waterspelletjes gedaan en dat vindt Louisje natuurlijk allemaal geweldig.

Over onze bezigheden van dit weekend vertel ik de volgende keer.